Lekcja z Warszawy.

Ponieważ wariant rządów w wydaniu „Platforma bez granic” ćwiczymy w Warszawie już od dłuższego czasu, warto podpowiedzieć reszcie kraju, na co należy się przygotować.

Po pierwsze obietnice z kampanii wyborczej nie mają znaczenia.

Czytam, że teraz nastąpi rozliczanie obietnic Pana Komorowskiego. W 500 dni rozpoczęcie budowy autostrad na wszystkich planowanych odcinkach? Internet dla każdego? Kontrakty na budowę tysiąca dróg? Podwyżki pensji dla nauczycieli? Brzmi znajomo.

Budowa drugiej linii metra do 2010? Budowa Szpitala Południowego? Bezpłatny Internet? Budowa wielofunkcyjnej hali sportowej? 5 nowych mostów? Zwiększona częstotliwość kursowania komunikacji publicznej w soboty oraz w godzinach wieczornych? 150 km dróg rowerowych? Wyjazd każdego warszawskiego ucznia na tydzień do jednego z dużych miast w Unii Europejskiej? Kamery w każdym wagonie i autobusie, na przystankach i pętlach tramwajowych? Wodolot kursujący po Wiśle? Budowa sieci toalet publicznych w centrum?– to tylko niektóre z obietnic Hanny Gronkiewicz Waltz z 2006 roku.

I co z tego, że obiecała i nie zrealizowała? Nikt jej z tego nie rozliczy i nie przypomni obietnic w kampanii. To powinna być rola mediów, ale tu wszyscy są już zadowoleni z rządów Platformy na placu Bankowym.

Jedna telewizja dostała na wyłączność największą imprezę, współfinansowaną przez miasto, plus dofinansowanie turnieju tenisowego. Wydano ponad 400 milionów złotych na stadion, dzięki któremu zabawka koncernu medialnego, wreszcie zacznie generować porządne przychody. No i jest jeszcze gazeta, która oprócz długoletniego kontraktu reklamowego, regularnie otrzymuje od Ratusza zlecenia z wolnej ręki na przeróżne kampanie informacyjne.

Pierwszy przykład z brzegu dla zobrazowania problemu. Pytanie od Seweryna Blumsztajna do Pani Prezydent, w jej pierwszym wywiadzie w Stołecznej po wygranych wyborach:

Płynnie przeszliśmy do inwestycji. Skończyła się kampania, nie musi już Pani konkurować z Kazimierzem Marcinkiewiczem, z którym i tak nie miała Pani w tej dyscyplinie żadnych szans. Co realnie zrobi prezydent Warszawy przez tę kadencję?

Obietnice? Jakie obietnice? Przecież kampania się skończyła, cóż za wyrozumiałość dziennikarzy. A jak już ktoś o te obietnice zapyta, można mu odpowiedzieć "Kampania rządzi się różnymi prawami", jak to zrobił szef ZTMu na pytanie o częstsze kursy tramwajów i autobusów w niedzielę. Nikt do tematu nigdy nie wrócił.

Po drugie zawsze jest dobre wytłumaczenie, które zostanie przyjęte ze zrozumieniem.

Teraz już nie ma znaczenia, co zwycięzca zrobi, zawsze będzie go można z tego wytłumaczyć.

Hanna Gronkiewicz Waltz nie umiała wypełnić jednostronicowego oświadczenia o działalności gospodarczej męża i tym samym nie dopełniła obowiązku wynikającego z ustawy. Przeważająca większość prezydentów i burmistrzów mogła sobie poradzić z tym niezwykle trudnym, zajmującym pięć minut, obowiązkiem.

Ale zaraz znalazło się wytłumaczenie. To bardzo zła ustawa była. PiS zastawił pułapkę, tak skuteczną, że za SLDowską ustawą głosowała Platforma. HGW tłumaczyła "nie miałam obowiązku składać tego oświadczenia", bo "mąż pracuje w całej Polsce, ale nie w Warszawie", co podważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w swoim wyroku. Konsekwencje? Nie ma żadnych konsekwencji.

W Ratuszu ustawiano konkursy na stanowiska urzędnicze, aby mogli je wygrać wcześniej wskazani kandydaci? Jak to powiedział Tomasz Andryszczyk, rzecznik Pani Prezydent „Chciałem pracować na normalnym etacie, a nie być ciągle p.o. zastępcy kierownika”. I trzeba było mu to załatwić. Były druzgoczące wyniki kontroli NIKu? Były. I co? I nic.

Bo wytłumaczenie było szybko gotowe: pisowski NIK uwziął się na biedną Panią Hanię, przepisy nie były jasne, po co to organizowanie konkursów itd. Dla elektoratu Platformy takie niuanse nie mają znaczenia, zrozumie wszystko.

Jak coś się nie udaje, zestaw winnych jest zawsze ten sam: poprzednie władze, PiS, kryzys.

Dlatego pozostaje tylko życzyć powodzenia.